Isabel Verdiniri elkarrizketa

2016an, Donostiako kultura-hiriburutzak Verdinirekin esperimentatuz jarduera ekarri zuen Donostiako Elkarrizketen eremura. Diario Vasco egunkariak zioen dantzazaleek ezin zutela galdu, banaketan dibertsitate funtzionala zuten dantzariak sartzen zituelako.

Isabel Verdini proiektuaren zuzendariak adierazi zuen bere asmoa emozioetatik abiatuta lan egitea zela, “Verdinin denok berdinak garela eta behar berdinak ditugula lantzen dugulako”. 2017aren amaieran, albistea berriro zabaldu zen: “Verdini eta Landarbaso Abesbatzaren oroitzapenak
Gernikako bonbardaketaren 80. urteurrena, desgaitasuna duten pertsonen egunean “. Jarduera horri Landarbaso Abesbatzako Kontari haur abesbatzako 25 ahotsak gehituko zaizkio, Verdiniko abesbatzako 40 kide baino gehiago eta desgaitasuna duten hogei dantzari.

Ez zen bigarren aldia dantza talde honek kontzertua ematen zuela, 2018an Verdini proiektuaren sorreraren 25 urteak ospatzen direlako “Verdini eta Landarbaso Abesbatzak Gernikako bonbardaketaren 80. urteurrena ospatzen dute ezgaitasunen bat duten pertsonen egunean”. Hori dela eta, Isabel protagonistarekin hitz egin nahi izan dugu, ikuskizun hauen jatorria eta garapena azal diezagun.
Carmen Azaustre: Lehenik eta behin, Isabel, eskerrak eman nahi dizkizut gu hartzeagatik.

Hedabideen bidez ezagutu dugu zure jarduera, eta asko interesatu zitzaigun egiten duzun jarduera mota eta hari eta zure ikuskizuneko protagonistei eskainitako denbora luze eta bizia, desgaitasuna duten pertsonak, eta, hortik,
2017ko abenduan egin zen ikuskizun berriago horrekin hasi nahi nuen. Jende asko bildu da, 700 parte-hartzaile, eta zein izan da zure helburua? Isabel Verdini: Nire ikuskizunetan, pertsona horiek nolakoak diren ezagutarazten saiatzen naiz, lehenik eta behin pertsonak direlako, eta bigarrenik, bikainak.

Ez dira aldatu behar, ez haiengana, ez guregana. Ezagutzera eman behar dira, gizarteak horiei buruz izan dezakeen kontzeptua alda dezan. Nire ikuskizunaren helburua informazioa ematea da, sentsibilitatea ematea, Down sindromearen edo dibertsitate funtzionala duen edozein pertsonaren irudi hori ematea, edozein pertsona bezala ikus dezaten.

Eta, hortik aurrera, lan egingo dugu, agertokiari beldurra kenduko diogu, emozioak garatzeari eta gizartea pixkanaka nire ikuskizunekin aldatzeari. Hori, alde batetik, eta, bestetik, haiei “argi eta garbi ahal duzuela, gehiagora joan zaitezkete”, ilusioz, lanez, liskarrez, errieta egiten baitizuet exijituz, uste baino askoz gauza gehiago egin ditzaketela esanez. Gu guztiok bezala, konfiantza ematen badigute, aurrera goaz.

C. A.: Zein izan dira zure prestakuntza artistikoaren profilak?

I. V.: Nik dantza irakaslea izan nahi nuen, dantza irakastea eta ematea maite nuen, nire dantza irakaslearekin maiteminduta nengoen. Berak esan zidan rakasle izateko karrera egin behar nuela, eta
Bartzelonara joan nintzen Antzerki eta Dantza Institutura. Une horretan jaio zen nire iloba Haizea, eta Down sindromearekin jaio zen. Atsekabe handia izan zen familia osoarentzat.
Nik, garai hartan nire ahizpari esan nion: “ez kezkatu, ni bezalako dantzaria izango delako”. Bertatik itzuli egin nintzen, eta, pixkanaka dantza garaikidea aniztasun funtzionalarekin ikertzen eta lotzen hasi nintzen, eta hori izan da orain dela 25 urtetik hona egin dudan ibilbidea.

Nik, garai hartan nire ahizpari esan nion: “ez kezkatu, ni bezalako dantzaria izango delako”. Bertatik itzuli egin nintzen, eta, pixkanaka dantza garaikidea aniztasun funtzionalarekin ikertzen eta lotzen hasi nintzen, eta hori izan da orain dela 25 urtetik hona egin dudan ibilbidea.

C. A.: 25 urte! Zer ondo! Zure ibilbidearen heldutasunean zaude.

I. V.: Une batean esperimentala izan den lana izan da, ikasgelan asko ikasi duena, batzuetan jarraibide batzuk ematen zituelako eta ez zirelako ondo ateratzen, beste alde batetik joan behar zuelako… Haiekin komunikatzen jakin dudan arte, pazientzia izan arte, han egon arte… Egiten duzun lana maitatzeak sortzen du errealitate hori.

C. A.: Eta metodologia hori nola garatu duzu?

I. V.: Pedagoga baten laguntzarekin, nire laguna, patologien gaian orientatzen nauena: Down sindromea, Wolf sindromea, autismoa…

C. A.: Haur autistekin ere lan egiten duzu?

I. V.: Bai, lan egin dut. Kontua da azkenean hau oso handia etorri zitzaidala. Bakarrik nago, senarrak laguntzen dit ekoizpen mailan, nire ahizpak eskolan laguntzen dit, neskak, baina azkenean lan handia zen. Eta orain dela lau urte ama hil zitzaidanean, maila pixka bat jaistea eta familia pixka bat gehiago baloratzea erabaki nuen; izan ere, azkenean 25 urte eman ditut Verdini Proiektuan, hona etortzen, lanean, ikuskizunak ateratzen, jendeari erakusten nire ikasleek onena eman dezaketela eta jendeak egin behar duen gauza bakarra haien gainean duten pentsaera aldatzea da.